'Compositie', 2002
Acryl op mdf-paneel, 50 x 37 cm
Gesigneerd: l.o. 'jan te wierik 02'
Jan te Wierik (1954-2002)
Toen Jan te Wierik zijn sporen als kunstenaar nog amper verdiend had, herkende
iedereen in zijn woonplaats Haaksbergen hem aan zijn ongewone verschijning:
lange haren, baard, rubberen laarzen en kleren vol cement en verf. Dat was hem
ten voeten uit. Hij verzette zich zijn leven lang tegen alles wat moest, dus
ook tegen de gangbare Achterhoekse 'dresscode'.
Jan te Wierik was, behalve schilder, ook beeldhouwer, dichter, keramist en maker
van houten en gietijzeren objecten, die hij in zijn eigen, herkenbare kleuren
schilderde. Hij had een enorme drang tot produceren, werkte doorgaans 14 uur
per dag. Die uitputtingsslag kon hij op den duur echter niet volhouden, zo lezen
we in de omvangrijke monografie 'Jan te Wierik 1954-2002' uit 2005.
Op 48 jarige leeftijd overlijdt hij, opgebrand, aan een hartstilstand.
Commercieel gezien is de kunstenaar succesvol. Notabelen uit de wijde omgeving
kopen zijn werk gretig. "Het geld kwam lange tijd met scheppen binnen."
Hij geniet van zijn succes, maar zwakt dat ook weer af: "Ik denk niet in succes
of geld. In mijn wereld gaat het alleen om het maken van goede werken."
Op zeker moment besteedt Jan te Wierik de zakelijke beslommeringen uit aan
enkele Ootmarsumse galeriehouders. Die hebben grootse plannen, starten
Galerie Jan Te Wierik en willen exposities organiseren tot in Amerika en Japan toe.
Helaas komen de mooie dromen over wereldwijde verkoopsuccessen niet uit.
'Tot vreugde van zijn bewonderaars maar tot ergernis van zijn zaakwaarnemers'
gaat de kunstenaar weer vanuit zijn atelier verkopen en beleeft opnieuw
gouden tijden.
Jan te Wierik heeft geen kunstopleiding gehad; twee keer is hij afgewezen door
de Enschedese kunstacademie. In 1991 zegt hij in een interview in de Twentsche
Courant: "Ik heb mijn eigen weg gezocht. Altijd. Leermeesters heb ik niet gehad.
Ik heb mezelf het vak geleerd, geëxperimenteerd met technieken en gewerkt
om aan de kost te komen." Vaak is Te Wierik vergeleken met de kunstenaars van
de Cobrabeweging, zoals Appel, Lucebert, Constant en Corneille, maar 'hij voelde
zich altijd buiten de maatschappij staan en verklaarde zijn eigen kleine, besloten
wereldje tot universum van zijn kunst'.
Dit is waarschijnlijk een van zijn laatste werken: kinderlijk, impulsief en
sterk tot de verbeelding sprekend.
